Het eind van het jaar is weer nabij, dus het is weer de hoogste tijd voor mijn top 300 aller tijden. Het maken van de lijst gaat me elk jaar meer tijd kosten en bovendien weet ik nog niet waar op deze aarde ik me aan het eind van 2010 bevind, dus daarom heb ik besloten dat deze jubileum-editie (het is precies 10 jaar geleden dat ik begon met het maken van mijn millennium top 50) voorlopig jammer genoeg de laatste editie zal zijn.
Over de lijst zelf: in de top is er niet heel veel veranderd, de top 8 is nog dezelfde als die van vorig jaar met alleen wat positiewisselingen. Bon Jovi staat nog steeds bovenaan en heeft daarnaast ook nog de meeste noteringen in de lijst, namelijk 14. De komende dagen zal ik ook nog een overzichtje posten met wat meer statistieken, dus hou deze site in de gaten.
Helaas staat deze site me niet toe om vanuit Excel naar dit bericht te kopiëren, dus bij deze een link naar de lijst:
http://www.freewebs.com/llaurens/top300.htm
donderdag 31 december 2009
vrijdag 25 december 2009
Fijne kerstdagen!
Bij deze wil ik iedereen fijne kerstdagen wensen! Fijne kerstdagen ja, geen fijne feestdagen. Ik weet het, ik doe het fout. Het is namelijk tegenwoordig niet meer correct om een grote groep mensen een fijne kerst toe te wensen. In de Verenigde Staten is de zo bekende term "Merry Christmas" tegenwoordig vervangen door "Happy Holidays". Dit omdat er in de multiculturele samenleving veel mensen zijn die geen kerst vieren. Door "Merry Christmas" te roepen op nationale tv, zouden mensen daar aanstoot aan kunnen nemen. En dat wil men natuurlijk niet. Het is net zoals op die hogeschool in Den Haag, waar men besloot om dit jaar geen kerstboom neer te zetten om allochtone studenten tegemoet te komen.
Persoonlijk vind ik dit soort politiek correct gedrag van de zotte. Wij leven in Nederland, in ons land is kerst een nationale feestdag, bij ons is in tegenstelling tot sommige andere landen tweede kerstdag ook een feestdag, dus dan mogen wij toch zeker ook een kerstboom in onze openbare gebouwen kunnen plaatsen zonder dat daar moeilijk over wordt gedaan? Gelukkig viel Nederland massaal over de argumentatie van deze school heen en bleek ook dat diverse allochtone studenten het ook jammer vonden dat er dit jaar geen grote kerstboom prijkte in de hal van hun school. Ik ben blij dat de politieke correctheid in de VS nog niet is overgewaaid naar Nederland.
Daarom wens ik jullie nogmaals fijne kerstdagen en ook alvast een gelukkig nieuwjaar, als de mensen die volgens de Alexandrijnse kalender leven daar geen problemen mee hebben tenminste.
Persoonlijk vind ik dit soort politiek correct gedrag van de zotte. Wij leven in Nederland, in ons land is kerst een nationale feestdag, bij ons is in tegenstelling tot sommige andere landen tweede kerstdag ook een feestdag, dus dan mogen wij toch zeker ook een kerstboom in onze openbare gebouwen kunnen plaatsen zonder dat daar moeilijk over wordt gedaan? Gelukkig viel Nederland massaal over de argumentatie van deze school heen en bleek ook dat diverse allochtone studenten het ook jammer vonden dat er dit jaar geen grote kerstboom prijkte in de hal van hun school. Ik ben blij dat de politieke correctheid in de VS nog niet is overgewaaid naar Nederland.
Daarom wens ik jullie nogmaals fijne kerstdagen en ook alvast een gelukkig nieuwjaar, als de mensen die volgens de Alexandrijnse kalender leven daar geen problemen mee hebben tenminste.
maandag 21 december 2009
Tijd om mijn blog nieuw leven in te blazen!
Na maandenlang druk te zijn geweest met de studie, heb ik dan eindelijk vakantie. Tijd om mijn blog nieuw leven in te blazen, dacht ik bij mezelf. Volgende week is het weer tijd voor mijn eindejaarstraditie, namelijk het maken van een top 300 met de beste muziek die er ooit gemaakt is. Uiteraard zal ik de trouwe lezers van dit internet-feuilleton (ja, ook ik luister Edwin Evers in de ochtend) op de hoogte houden van de ontwikkelingen die mijn muzieksmaak het afgelopen jaar heeft doorgemaakt.
Ik ben benieuwd of ik het deze keer wat langer vol kan houden om regelmatig berichten hier te posten. Zal in ieder geval proberen nog voor de kerst een echt bericht te plaatsen.
Laurens.
Ik ben benieuwd of ik het deze keer wat langer vol kan houden om regelmatig berichten hier te posten. Zal in ieder geval proberen nog voor de kerst een echt bericht te plaatsen.
Laurens.
donderdag 30 juli 2009
Het reisverslag
Voor degenen die geïnteresseerd zijn in mijn avonturen in Servië: dit is het uitgebreide verslag van mijn reis. Om het overzichtelijk te houden heb ik het in de vorm van een soort dagboek opgeschreven. Veel leesplezier. :)
Dag 1: 15 juli
Eindelijk is het zover. Om half vijf sta ik op. Exact twaalf uur later zal mijn bus van Belgrado naar Čajetina vertrekken. Best een raar idee, als je er zo over nadenkt op de vroege ochtend terwijl je daar half aangekleed in je eigen slaapkamer staat. Mijn vlucht naar Belgrado gaat via Warschau. Het vliegtuig van Warschau naar Belgrado heeft vanwege “operational problems” een half uur vertraging, maar uiteindelijk ben ik nog meer dan een uur te vroeg op het busstation van Belgrado, dus ik loop wat rond in de hoofdstad van het vroegere Joegoslavië. Daar maak ik gelijk kennismet de lage prijzen in Servië: een halve liter bier kost bij een kiosk omgerekend minder dan 1 euro! Ik ga lekker in de schaduw zitten, zet een muziekje op en geniet van het mooie weer en het goede bier.
Om vier uur heb ik mijn groepsgenoten gevonden. Doordat iedereen moe is van de reis, wordt er nog niet veel gezegd, maar tijdens de busreis van bijna vijf uur komt daar langzaamaan wel wat verandering in. De groep bestaat uit: Abraham (25, Spanje), Agnieszka (28, Polen), Ana (20, Servië), Eduardo (18, Spanje), Helene (21, België), Jelena (19, Servië), Jovana (19, Servië), Lea (22, Duitsland), Lucas (20, Frankrijk), Marija (22, Servië), Olga (20, Rusland) en uiteraard ikzelf. Ana en Marija zijn de kampleiders.
Iets voor tien uur komen we in Čajetina aan. Het huis waar we slapen is een benedenverdieping van een gewone woning, waar allemaal extra bedden zijn geplaatst. We worden welkom geheten door Zoran en Bojan, twee locals die verbonden zijn aan het project. We spelen een spel om elkaars namen te leren, eten wat, frissen ons op en gaan naar bed. Morgen zal de eerste werkdag zijn.
Dag 2: 16 juli
Om acht uur worden we (althans, degenen die nog niet gewekt waren door het zonlicht, gordijnen worden hier als een overbodige luxe beschouwd) gewekt door Ana. Vooraf leek het me wat ambitieus om iedereen binnen een uur klaar te krijgen om aan het werk te gaan aangezien we maar één badkamer hebben, maar het is ons gelukt. Dus een uur later staan we op de plek die wij zullen gaan omtoveren tot een playground: een klein veldje met hoog gras en enkele bomen, dat nog tegen een heuvel op ligt ook. Vandaag bestaat onze taak om het deel van het veld dat al gemaaid is vrij te maken van losliggend gras en het sjouwen van boomstammen.
De hele middag en avond zijn we verder vrij. ’s Middags wordt er door liefhebbers (waaronder ondergetekende) kaartspelletjes gespeeld en om half vijf vertrekken we voor een rondleiding door Čajetina. Na een kwartier is de rondleiding voorbij, in het dorp is vrij weinig te zien, en nemen we met zijn allen plaats op het terras van het dorpscafé. Het wordt een heel gezellige middag en de tijd gaat daar heel snel voorbij, want als we thuiskomen is het alweer half negen. Die avond wordt er weer gekaart en rond een uur of één gaan we slapen. Morgen gaan we de gaten graven waarin de speeltoestellen geplaatst gaan worden.
Dag 3: 17 juli
Helaas: geen gegraaf vandaag. De schuur met onze werkattributen zit op slot en de eigenares is de rest van de dag weg. Dus mogen we die dag het park schoonmaken, zondag zal er een tv-programma worden opgenomen en de burgemeester, met wie wij die middag een meeting hebben, wil dat zijn dorp goed in beeld komt.
’s Avonds zijn we nog met de hele groep uitgeweest en heb ik ontdekt hoe goed Serviërs (ook de vrouwen) kunnen drinken. Bojan is, zoals wel vaker zal gebeuren de rest van het kamp, behoorlijk aangeschoten, wat een grappig gezicht is. Zelf heb ik een typisch Servisch drankje geprobeerd met de naam Lože. Bij de eerste slok verbrand ik zo ongeveer mijn slokdarm, maar daarna krijg ik door dat je het gewoon zonder te proeven achterover moet gooien. Dat gaat een stuk beter. Ik begin me al aardig aan te passen aan de Servische cultuur.
Dag 4: 18 juli
Vandaag is het zaterdag, dus we hoeven niet te werken. Er staat een lange hike-tocht gepland op de hoogste berg van de regio. Tijdens die tocht ben ik bijzonder blij met mijn nieuwe wandelschoenen: het pad ligt vol met steentjes en is bijzonder steil, wat voor levensgevaarlijke situaties zorgt tijdens de afdaling. Na de hiketocht gaan we naar het zwembad voor wat ontspanning en liggend in de zon, die in Servië lang fel blijft branden, gaat de dag verder snel voorbij.
Dag 5: 19 juli
Vandaag moeten we vroeg opstaan omdat we aanwezig moeten zijn bij de opnamen van een live tv-programma op de zondagochtend. Het programma bestaat uit een heleboel live (hoewel bijna alle zangers na de soundcheck door de opnameleidster vriendelijk worden verzocht te playbacken) muziek, met veel blaasinstrumenten. Na een uur komt de presentator van het programma naar ons toe. Na een kort inleidend verhaaltje mag Ana alle vrijwilligers aan de televisiekijkers voorstellen. De meesten krijgen een simpele vraag als “hoe vind je het hier”, maar ik krijg het verzoek of ik even iets kan zeggen in het Servisch, iets waar ik totaal niet op gerekend had. Dus ik maak mijn debuut om nationale Servische tv met de legendarische woorden jedno, dva, tri: één-twee-drie.
Die middag/avond gaan we naar het toeristische dorpje Zlatibor om een festival met folk-muziek bij te wonen. Weer die blaasinstrumenten. In het begin is er weinig aan, maar na een tijdje begint iedereen het echte festivalgevoel (heel veel bier drinken) wel te krijgen en wordt het toch nog gezellig. We sluiten de avond af in een cocktailbar, waarna we om één uur ’s nachts over onverlichte en uiteraard onverharde bergpaadjes in iets meer dan een uur naar huis wandelen.
Dag 6: 20 juli
Geen heel speciale dag, ’s ochtends werken we en ’s avonds spelen we met een klein clubje een wedstrijdje basketball. Overdag heerst vooral de verveling.
Dag 7: 21 juli
Heerlijk, een hele dag aan het zwembad. In de morgen doen we wat licht werk (een paadje stenenvrij maken) en de rest van de dag zijn we vrij. Het weer was die dag perfect, dus het werd een lekker dagje. Aan het eind van de middag hebben we een BBQ, waarna we met het vaste clubje gaan zitten kaarten terwijl de rest ligt te bakken in de zon of geniet van een drankje op het terras van het restaurant daar. Waar we heen moesten lopen, is de terugreis een meevaller: we worden in etappes thuisgebracht door ene Nenad in zijn Zastava (zie foto). Met vier mensen op de achterbank en twee voorin heeft de auto het bijzonder moeilijk op de bergweggetjes en Nenad rijdt nou niet bepaald langzaam. Het is echt een hele ervaring om op deze manier te reizen, maar toch ben ik wel opgelucht als we thuis zijn, na tien minuten noodgedwongen in dezelfde houding te hebben gezeten.
Dag 8: 22 juli
Het kan niet altijd feest zijn: woensdag werd een zware werkdag. We moesten in de felle zon non-stop gaten graven in een bodem vol stenen en wortels. De rest van de dag had niemand dan ook zin om iets te ondernemen, met een siesta van vijf uur tot gevolg. Die avond hadden we nog een feestje vanwege de verjaardag van de Duitse Lea, dat tot veel te laat doorging aangezien we de volgende ochtend weer om zeven uur op moeten staan. Overigens begon ik die dag ook te merken dat Russische Olga wel opvallend veel dingen met mij samen wil doen en vaak naast me komt lopen of zitten, zonder iets te zeggen. Wat moet je daar nou mee?
Dag 9: 23 juli
Wederom een dag waarop we met zijn allen gaten moeten graven. Op een ondergrond met nog meer stenen in de bodem. Voor de meesten was dat een nadeel, maar mij bezorgde het alleen maar meer plezier. Op zich is het best leuk werk om lekker met je pikhouweel aan het werk te zijn, als je aan de juiste (agressieve) muziek denkt. Onder invloed van die muziek heb ik overigens wel mijn gereedschap (dat toch niet van lage kwaliteit was) weten te breken. Ik heb meer kracht in me dan ik denk. Nog een ander mooi moment op die ochtend: omdat er niet veel gaten meer gegraven hoefden te worden, stonden er op een bepaald moment twee meiden te kijken hoe ik aan het graven was. Toen ik de zoveelste grote steen tegenkwam, kwam de macho in mij naar boven en met volle kracht sla ik in op die arme steen, die meteen in tweeën breekt. Er volgde een “ohh” van een van de meiden die duidelijk onder de indruk was. Daar werk je voor, als man zijnde, voor dit soort momenten.
Die middag hadden we een excursie naar Sirogojno, een authentiek (kunstmatig opgezet) Servisch dorpje en hebben we een grot bezocht. Toch leuk om ook wat de toerist uit te hangen af en toe. In de avond heb ik met Agnieszka en Olga nog geprobeerd het wereldrecord ballon-hooghouden te verbreken, een bezigheid die echt leuker is dan het klinkt. Helaas kregen we na een half uur de zoon van de mensen bij wie we in huis sliepen op bezoek, die een privé-concert kwam geven op zijn fluit. Wat kon die man goed spelen zeg! De rest van de avond hebben we met de groep nog wat liederen gezongen (ook leuker dan het klinkt) en toen iedereen naar bed ging heb ik nog een tijdje met Olga en Jelena buiten zitten praten. Een leuk einde van een leuke dag.
Dag 10: 24 juli
Hoe een weinig speciale dag toch een opmerkelijke afsluiting kan hebben: ’s avonds hebben we een BBQ om contact te leggen met locals (wat overigens niet gebeurt) met muziek uit onze landen van herkomst op de achtergrond. Leuk feitje, mijn “Even aan mijn moeder vragen” viel bijzonder goed in de smaak bij het Servische publiek, vooral Ana gaat helemaal los. Nadat het vlees is opgegeten door de kleine kindertjes die de hele dag in het park rondhangen, blijven we nog gezellig zitten en drinken wat. Aan het einde van de avond, weer thuis, liggen we met een klein groepje nog wat op het gras, terwijl er om de hoek iets moois aan het ontstaan is tussen twee kampgenoten, waar wij soms van mee kunnen genieten. Dat is alweer de derde relatie binnen de groep. Zoals Helene de volgende dag heel treffend zal zeggen: dit is geen werkkamp meer, het lijkt wel een sekskamp. Helaas zal het voor haar bij gewoon een werkkamp blijven.
Dag 11: 25 juli
Het is zaterdag, dus geen werk maar een excursie, naar een klein dorpje vlak bij de grens met Bosnië en verder maken we ook nog een gezellige rit in een stoomtreintje door de bergen. Weer thuis krijgen we te horen dat de speeltoestellen zijn geplaatst, dus gaan we nog even kijken, maar in het donker valt er weinig aan te zien.
Dag 12: 26 juli
Alweer een excursie vandaag, eerst gaan we weer naar Zlatibor en daarna naar Uzice, waar we een lange wandeling maken om een de overblijfselen van een oud fort (een stel stenen in de grond) en een waterval te zien. Au, mijn voeten.
In de avond gaan we weer eens uit in Čajetina. Ik weet niet of het door de combinatie van bier, rakija en wodka komt, of het de groepsdruk is (bij elke foto die er van Olga en mij samen wordt gemaakt, krijgen we te horen dat we zo’n cute couple zijn) of dat het nog iets anders is, maar alle puzzelstukjes vallen die avond op hun plaats. Aan de overkant wordt er door de Spaanse casanova Edu af en toe een goedkeurende blik mijn kant op geworpen.
Dag 13: 27 juli
De laatste werkdag. Maar niet voor mij, want ik heb kookdienst en dus ben ik vrij. ’s Middags ga ik nog het dorp in om foto’s te maken. Als ik klaar ben met het fotograferen van de kinderen die al enthousiast gebruik maken van de speeltoestellen, wil ik nog even een foto maken van het plaatsnaambord van Čajetina, liefst met een Yugo op de achtergrond. Normaal kom je die kleine, oude, lelijke, roestende en stinkende wagentjes overal tegen, maar juist nu komt er geen voorbij, dus jullie zullen het helaas met een oude Fiat op de achtergrond moeten doen.
Die avond gaan we weer naar het café, waar Bojan (die voor de verandering eens een keer niet dronken is) ons bedankt voor onze inzet. De rest van de avond zit ik wat awkward naast Olga, die duidelijk te verlegen is om vanavond de eerste stap te zetten. En aangezien ik nog steeds te weinig voor haar voel, blijft het die avond bij awkward naast elkaar zitten.
Dag 14: 28 juli
Poeh, om vijf uur opstaan om dan de bus van kwart voor 6 naar Belgrado te nemen, omdat sommigen al vroeg in de middag een vliegtuig moeten halen. Je moet er wat voor over hebben om allemaal tegelijk de bus te kunnen pakken. Gelukkig heb ik een groot deel van de reis twee stoelen tot mijn beschikking, dus ik kan wat uitrusten. Olga is eens niet naast me gaan zitten. Ik weet niet of ze me negeert, gekwetst is of nog steeds vol verlangen zit maar te verlegen is wat te ondernemen, zoals altijd zegt ze weinig die dag.
Rond een uur of twaalf wordt de groep in tweeën gesplitst: we nemen afscheid van degenen die vandaag al naar huis gaan. Ik blijf nog een dagje en kan samen met Agnieszka, Olga en Lucas blijven slapen bij Ana thuis in Belgrado. De familie Boskovic is heel gastvrij: we worden met open armen ontvangen en komen niets te kort tijdens ons verblijf. In de avond krijgen we nog een rondleiding in Belgrado van Ana en weer thuis val ik al vrij snel in slaap. Om vijf uur word ik wakker van Ana, die om zes uur alweer met de bus naar Turkije vertrekt voor een zonvakantie. Zij kan het ook nooit eens rustig aan doen. Hoewel ze soms behoorlijk irritant kon zijn met al haar energie, zal ik haar toch gaan missen.
Dag 15: 29 juli
De dag van de thuisreis. Ana’s moeder wist niet wat ze voor ontbijt moest maken voor ons, dus er wordt een pizza gehaald. Pizza als ontbijt, hmm, kan je dag beter beginnen? Na het ontbijt neem ik afscheid van de meiden, die nog wat langer in Belgrado blijven, en vertrek samen met Lucas naar het centrum. Gelukkig kunnen we meerijden met de broer van Ana, dat scheelt ons weer een oncomfortabele rit in een bejaarde bus. Op het busstation neem ik ook afscheid van Lucas en daarna dwaal ik nog een uurtje door de stad, op zoek naar een leuke manier om de vele dinars die ik nog over heb te spenderen, maar slaag daar helaas niet in.
Op het vliegveld besef ik me dat mijn vakantie nu echt over is. Het waren twee fantastische weken en ik zal Čajetina en de groep zeker gaan missen. Een ding weet ik zeker: volgend jaar weer een werkkamp.
Dag 1: 15 juli
Eindelijk is het zover. Om half vijf sta ik op. Exact twaalf uur later zal mijn bus van Belgrado naar Čajetina vertrekken. Best een raar idee, als je er zo over nadenkt op de vroege ochtend terwijl je daar half aangekleed in je eigen slaapkamer staat. Mijn vlucht naar Belgrado gaat via Warschau. Het vliegtuig van Warschau naar Belgrado heeft vanwege “operational problems” een half uur vertraging, maar uiteindelijk ben ik nog meer dan een uur te vroeg op het busstation van Belgrado, dus ik loop wat rond in de hoofdstad van het vroegere Joegoslavië. Daar maak ik gelijk kennismet de lage prijzen in Servië: een halve liter bier kost bij een kiosk omgerekend minder dan 1 euro! Ik ga lekker in de schaduw zitten, zet een muziekje op en geniet van het mooie weer en het goede bier.
Om vier uur heb ik mijn groepsgenoten gevonden. Doordat iedereen moe is van de reis, wordt er nog niet veel gezegd, maar tijdens de busreis van bijna vijf uur komt daar langzaamaan wel wat verandering in. De groep bestaat uit: Abraham (25, Spanje), Agnieszka (28, Polen), Ana (20, Servië), Eduardo (18, Spanje), Helene (21, België), Jelena (19, Servië), Jovana (19, Servië), Lea (22, Duitsland), Lucas (20, Frankrijk), Marija (22, Servië), Olga (20, Rusland) en uiteraard ikzelf. Ana en Marija zijn de kampleiders.
Iets voor tien uur komen we in Čajetina aan. Het huis waar we slapen is een benedenverdieping van een gewone woning, waar allemaal extra bedden zijn geplaatst. We worden welkom geheten door Zoran en Bojan, twee locals die verbonden zijn aan het project. We spelen een spel om elkaars namen te leren, eten wat, frissen ons op en gaan naar bed. Morgen zal de eerste werkdag zijn.
Dag 2: 16 juli
Om acht uur worden we (althans, degenen die nog niet gewekt waren door het zonlicht, gordijnen worden hier als een overbodige luxe beschouwd) gewekt door Ana. Vooraf leek het me wat ambitieus om iedereen binnen een uur klaar te krijgen om aan het werk te gaan aangezien we maar één badkamer hebben, maar het is ons gelukt. Dus een uur later staan we op de plek die wij zullen gaan omtoveren tot een playground: een klein veldje met hoog gras en enkele bomen, dat nog tegen een heuvel op ligt ook. Vandaag bestaat onze taak om het deel van het veld dat al gemaaid is vrij te maken van losliggend gras en het sjouwen van boomstammen.
De hele middag en avond zijn we verder vrij. ’s Middags wordt er door liefhebbers (waaronder ondergetekende) kaartspelletjes gespeeld en om half vijf vertrekken we voor een rondleiding door Čajetina. Na een kwartier is de rondleiding voorbij, in het dorp is vrij weinig te zien, en nemen we met zijn allen plaats op het terras van het dorpscafé. Het wordt een heel gezellige middag en de tijd gaat daar heel snel voorbij, want als we thuiskomen is het alweer half negen. Die avond wordt er weer gekaart en rond een uur of één gaan we slapen. Morgen gaan we de gaten graven waarin de speeltoestellen geplaatst gaan worden.
Dag 3: 17 juli
Helaas: geen gegraaf vandaag. De schuur met onze werkattributen zit op slot en de eigenares is de rest van de dag weg. Dus mogen we die dag het park schoonmaken, zondag zal er een tv-programma worden opgenomen en de burgemeester, met wie wij die middag een meeting hebben, wil dat zijn dorp goed in beeld komt.
’s Avonds zijn we nog met de hele groep uitgeweest en heb ik ontdekt hoe goed Serviërs (ook de vrouwen) kunnen drinken. Bojan is, zoals wel vaker zal gebeuren de rest van het kamp, behoorlijk aangeschoten, wat een grappig gezicht is. Zelf heb ik een typisch Servisch drankje geprobeerd met de naam Lože. Bij de eerste slok verbrand ik zo ongeveer mijn slokdarm, maar daarna krijg ik door dat je het gewoon zonder te proeven achterover moet gooien. Dat gaat een stuk beter. Ik begin me al aardig aan te passen aan de Servische cultuur.
Dag 4: 18 juli
Vandaag is het zaterdag, dus we hoeven niet te werken. Er staat een lange hike-tocht gepland op de hoogste berg van de regio. Tijdens die tocht ben ik bijzonder blij met mijn nieuwe wandelschoenen: het pad ligt vol met steentjes en is bijzonder steil, wat voor levensgevaarlijke situaties zorgt tijdens de afdaling. Na de hiketocht gaan we naar het zwembad voor wat ontspanning en liggend in de zon, die in Servië lang fel blijft branden, gaat de dag verder snel voorbij.
Dag 5: 19 juli
Vandaag moeten we vroeg opstaan omdat we aanwezig moeten zijn bij de opnamen van een live tv-programma op de zondagochtend. Het programma bestaat uit een heleboel live (hoewel bijna alle zangers na de soundcheck door de opnameleidster vriendelijk worden verzocht te playbacken) muziek, met veel blaasinstrumenten. Na een uur komt de presentator van het programma naar ons toe. Na een kort inleidend verhaaltje mag Ana alle vrijwilligers aan de televisiekijkers voorstellen. De meesten krijgen een simpele vraag als “hoe vind je het hier”, maar ik krijg het verzoek of ik even iets kan zeggen in het Servisch, iets waar ik totaal niet op gerekend had. Dus ik maak mijn debuut om nationale Servische tv met de legendarische woorden jedno, dva, tri: één-twee-drie.
Die middag/avond gaan we naar het toeristische dorpje Zlatibor om een festival met folk-muziek bij te wonen. Weer die blaasinstrumenten. In het begin is er weinig aan, maar na een tijdje begint iedereen het echte festivalgevoel (heel veel bier drinken) wel te krijgen en wordt het toch nog gezellig. We sluiten de avond af in een cocktailbar, waarna we om één uur ’s nachts over onverlichte en uiteraard onverharde bergpaadjes in iets meer dan een uur naar huis wandelen.
Dag 6: 20 juli
Geen heel speciale dag, ’s ochtends werken we en ’s avonds spelen we met een klein clubje een wedstrijdje basketball. Overdag heerst vooral de verveling.
Dag 7: 21 juli
Heerlijk, een hele dag aan het zwembad. In de morgen doen we wat licht werk (een paadje stenenvrij maken) en de rest van de dag zijn we vrij. Het weer was die dag perfect, dus het werd een lekker dagje. Aan het eind van de middag hebben we een BBQ, waarna we met het vaste clubje gaan zitten kaarten terwijl de rest ligt te bakken in de zon of geniet van een drankje op het terras van het restaurant daar. Waar we heen moesten lopen, is de terugreis een meevaller: we worden in etappes thuisgebracht door ene Nenad in zijn Zastava (zie foto). Met vier mensen op de achterbank en twee voorin heeft de auto het bijzonder moeilijk op de bergweggetjes en Nenad rijdt nou niet bepaald langzaam. Het is echt een hele ervaring om op deze manier te reizen, maar toch ben ik wel opgelucht als we thuis zijn, na tien minuten noodgedwongen in dezelfde houding te hebben gezeten.
Dag 8: 22 juli
Het kan niet altijd feest zijn: woensdag werd een zware werkdag. We moesten in de felle zon non-stop gaten graven in een bodem vol stenen en wortels. De rest van de dag had niemand dan ook zin om iets te ondernemen, met een siesta van vijf uur tot gevolg. Die avond hadden we nog een feestje vanwege de verjaardag van de Duitse Lea, dat tot veel te laat doorging aangezien we de volgende ochtend weer om zeven uur op moeten staan. Overigens begon ik die dag ook te merken dat Russische Olga wel opvallend veel dingen met mij samen wil doen en vaak naast me komt lopen of zitten, zonder iets te zeggen. Wat moet je daar nou mee?
Dag 9: 23 juli
Wederom een dag waarop we met zijn allen gaten moeten graven. Op een ondergrond met nog meer stenen in de bodem. Voor de meesten was dat een nadeel, maar mij bezorgde het alleen maar meer plezier. Op zich is het best leuk werk om lekker met je pikhouweel aan het werk te zijn, als je aan de juiste (agressieve) muziek denkt. Onder invloed van die muziek heb ik overigens wel mijn gereedschap (dat toch niet van lage kwaliteit was) weten te breken. Ik heb meer kracht in me dan ik denk. Nog een ander mooi moment op die ochtend: omdat er niet veel gaten meer gegraven hoefden te worden, stonden er op een bepaald moment twee meiden te kijken hoe ik aan het graven was. Toen ik de zoveelste grote steen tegenkwam, kwam de macho in mij naar boven en met volle kracht sla ik in op die arme steen, die meteen in tweeën breekt. Er volgde een “ohh” van een van de meiden die duidelijk onder de indruk was. Daar werk je voor, als man zijnde, voor dit soort momenten.
Die middag hadden we een excursie naar Sirogojno, een authentiek (kunstmatig opgezet) Servisch dorpje en hebben we een grot bezocht. Toch leuk om ook wat de toerist uit te hangen af en toe. In de avond heb ik met Agnieszka en Olga nog geprobeerd het wereldrecord ballon-hooghouden te verbreken, een bezigheid die echt leuker is dan het klinkt. Helaas kregen we na een half uur de zoon van de mensen bij wie we in huis sliepen op bezoek, die een privé-concert kwam geven op zijn fluit. Wat kon die man goed spelen zeg! De rest van de avond hebben we met de groep nog wat liederen gezongen (ook leuker dan het klinkt) en toen iedereen naar bed ging heb ik nog een tijdje met Olga en Jelena buiten zitten praten. Een leuk einde van een leuke dag.
Dag 10: 24 juli
Hoe een weinig speciale dag toch een opmerkelijke afsluiting kan hebben: ’s avonds hebben we een BBQ om contact te leggen met locals (wat overigens niet gebeurt) met muziek uit onze landen van herkomst op de achtergrond. Leuk feitje, mijn “Even aan mijn moeder vragen” viel bijzonder goed in de smaak bij het Servische publiek, vooral Ana gaat helemaal los. Nadat het vlees is opgegeten door de kleine kindertjes die de hele dag in het park rondhangen, blijven we nog gezellig zitten en drinken wat. Aan het einde van de avond, weer thuis, liggen we met een klein groepje nog wat op het gras, terwijl er om de hoek iets moois aan het ontstaan is tussen twee kampgenoten, waar wij soms van mee kunnen genieten. Dat is alweer de derde relatie binnen de groep. Zoals Helene de volgende dag heel treffend zal zeggen: dit is geen werkkamp meer, het lijkt wel een sekskamp. Helaas zal het voor haar bij gewoon een werkkamp blijven.
Dag 11: 25 juli
Het is zaterdag, dus geen werk maar een excursie, naar een klein dorpje vlak bij de grens met Bosnië en verder maken we ook nog een gezellige rit in een stoomtreintje door de bergen. Weer thuis krijgen we te horen dat de speeltoestellen zijn geplaatst, dus gaan we nog even kijken, maar in het donker valt er weinig aan te zien.
Dag 12: 26 juli
Alweer een excursie vandaag, eerst gaan we weer naar Zlatibor en daarna naar Uzice, waar we een lange wandeling maken om een de overblijfselen van een oud fort (een stel stenen in de grond) en een waterval te zien. Au, mijn voeten.
In de avond gaan we weer eens uit in Čajetina. Ik weet niet of het door de combinatie van bier, rakija en wodka komt, of het de groepsdruk is (bij elke foto die er van Olga en mij samen wordt gemaakt, krijgen we te horen dat we zo’n cute couple zijn) of dat het nog iets anders is, maar alle puzzelstukjes vallen die avond op hun plaats. Aan de overkant wordt er door de Spaanse casanova Edu af en toe een goedkeurende blik mijn kant op geworpen.
Dag 13: 27 juli
De laatste werkdag. Maar niet voor mij, want ik heb kookdienst en dus ben ik vrij. ’s Middags ga ik nog het dorp in om foto’s te maken. Als ik klaar ben met het fotograferen van de kinderen die al enthousiast gebruik maken van de speeltoestellen, wil ik nog even een foto maken van het plaatsnaambord van Čajetina, liefst met een Yugo op de achtergrond. Normaal kom je die kleine, oude, lelijke, roestende en stinkende wagentjes overal tegen, maar juist nu komt er geen voorbij, dus jullie zullen het helaas met een oude Fiat op de achtergrond moeten doen.
Die avond gaan we weer naar het café, waar Bojan (die voor de verandering eens een keer niet dronken is) ons bedankt voor onze inzet. De rest van de avond zit ik wat awkward naast Olga, die duidelijk te verlegen is om vanavond de eerste stap te zetten. En aangezien ik nog steeds te weinig voor haar voel, blijft het die avond bij awkward naast elkaar zitten.
Dag 14: 28 juli
Poeh, om vijf uur opstaan om dan de bus van kwart voor 6 naar Belgrado te nemen, omdat sommigen al vroeg in de middag een vliegtuig moeten halen. Je moet er wat voor over hebben om allemaal tegelijk de bus te kunnen pakken. Gelukkig heb ik een groot deel van de reis twee stoelen tot mijn beschikking, dus ik kan wat uitrusten. Olga is eens niet naast me gaan zitten. Ik weet niet of ze me negeert, gekwetst is of nog steeds vol verlangen zit maar te verlegen is wat te ondernemen, zoals altijd zegt ze weinig die dag.
Rond een uur of twaalf wordt de groep in tweeën gesplitst: we nemen afscheid van degenen die vandaag al naar huis gaan. Ik blijf nog een dagje en kan samen met Agnieszka, Olga en Lucas blijven slapen bij Ana thuis in Belgrado. De familie Boskovic is heel gastvrij: we worden met open armen ontvangen en komen niets te kort tijdens ons verblijf. In de avond krijgen we nog een rondleiding in Belgrado van Ana en weer thuis val ik al vrij snel in slaap. Om vijf uur word ik wakker van Ana, die om zes uur alweer met de bus naar Turkije vertrekt voor een zonvakantie. Zij kan het ook nooit eens rustig aan doen. Hoewel ze soms behoorlijk irritant kon zijn met al haar energie, zal ik haar toch gaan missen.
Dag 15: 29 juli
De dag van de thuisreis. Ana’s moeder wist niet wat ze voor ontbijt moest maken voor ons, dus er wordt een pizza gehaald. Pizza als ontbijt, hmm, kan je dag beter beginnen? Na het ontbijt neem ik afscheid van de meiden, die nog wat langer in Belgrado blijven, en vertrek samen met Lucas naar het centrum. Gelukkig kunnen we meerijden met de broer van Ana, dat scheelt ons weer een oncomfortabele rit in een bejaarde bus. Op het busstation neem ik ook afscheid van Lucas en daarna dwaal ik nog een uurtje door de stad, op zoek naar een leuke manier om de vele dinars die ik nog over heb te spenderen, maar slaag daar helaas niet in.
Op het vliegveld besef ik me dat mijn vakantie nu echt over is. Het waren twee fantastische weken en ik zal Čajetina en de groep zeker gaan missen. Een ding weet ik zeker: volgend jaar weer een werkkamp.
dinsdag 14 juli 2009
Cajetina
Morgen is het dan eindelijk zover, dan begint mijn avontuur van deze zomer. Ik zal twee weken lang vrijwilligerswerk gaan doen in Cajetina, een klein bergdorpje in Servië. Een raar idee, dat ik dus over 24 uur al in een compleet andere wereld zal zitten. Een wereld waarin ik waarschijnlijk geen of beperkte toegang tot internet zal hebben, maar na afloop zal ik al mijn reisverhalen hier posten.
Maar goed, morgen mag ik rond half vijf opstaan, dus ik ga nu maar snel mijn bedje opzoeken. Tot over twee weken!
Maar goed, morgen mag ik rond half vijf opstaan, dus ik ga nu maar snel mijn bedje opzoeken. Tot over twee weken!
zaterdag 11 juli 2009
Uit het leven van een postbode
Vandaag was het dan zover, mijn laatste werkdag bij TNT Post, het einde van een tijdperk. Tijd dus om eens terug te kijken op deze periode. Want in de tweeënhalf jaar die ik als postbode heb gewerkt, heb ik natuurlijk het nodige meegemaakt. Een overzicht van mijn belevenissen.
Natuurlijk is de haat-haat-verhouding tussen postbodes en honden bekend. Daar heb ik dan ook vaak mee te maken gehad. Gelukkig hebben honden de gewoonte flink hard te blaffen, wat door mij werd opgevat als een waarschuwing, zodat ik wist dat ik bij deze brievenbus mijn vingers niet te ver naar binnen moest duwen. Katten daarentegen hebben minder de reputatie ruzie te zoeken met de postbode. Dat je toch uit moet kijken met deze dieren bleek toen ik ruzie had met een envelop die niet door de brievenbus wilde op het Strekelveld. Ik duwde de envelop uiteindelijk maar met mijn hele hand naar binnen, toen ik opeens een geluid van een opspringende kat hoorde en een klauw in mijn vinger voelde. Au.
Het leven van een postbode gaat niet altijd over rozen. Je moet door weer en wind de post bezorgen, iets wat soms best zwaar is. Zo heb ik ooit in een storm een brief moeten achtervolgen die van mijn bundel was afgewaaid. Ik kreeg een glimlach van een voorbijganger terwijl ik achter een brief aan rende, niet echt een moment om trots op te zijn. Verder ben ik op winterse dagen ook wel eens onderuit gegaan en heb ik mezelf, zeker in mijn begintijd bij TNT, vaak gesneden aan dichtklappende brievenbussen.
Gelukkig heb ik ook leuke momenten meegemaakt. Voor kinderen is de postbode altijd een mythisch figuur, die ze vol bewondering volgen. Sommigen waagden het zelfs om mij aan te spreken. Meestal voor elastieken, maar soms willen ze ook iets anders. Zo kwam er ooit een verlegen jongetje van een jaar of 10 op mij afgeschuifeld. "Meneer," zei hij terwijl hij mij aankeek met twee vragende oogjes, "wil je vandaag ook de Tina bij mij thuis bezorgen?"
Ik legde hem uit dat ik dat niet kon doen, omdat je daarvoor eerst een abonnement moest hebben.
"Okee," zei hij toen, "wil je dan niet tegen mijn vriendjes zeggen dat ik dit gevraagd heb?"
Een heel vertederend moment.
Een ander mooi moment maakte ik mee één van de eerste keren dat ik doordeweeks werkte. Tot dat moment had ik alleen maar kleine wijken en slecht weer gehad, dus ik was er totaal niet op voorbereid toen ik opeens op een warme dag een grote, mij nog onbekende wijk moest lopen. Halverwege mijn wijk kreeg ik ontzettende dorst en op driekwart hield ik het echt niet meer. Toen heb ik aan een oud vrouwtje gevraagd of ik alstublieft even wat water bij haar mocht drinken. Ik verwachtte er niet te veel van, maar tot mijn verbazing zei ze gelijk: "Natuurlijk jongen, kom binnen."
Nadat ik een glaasje water had gedronken stond ze erop dat ik ook nog een flesje mee zou nemen voor onderweg. Ik heb haar vriendelijk bedankt, en toen sprak ze de wijze woorden "Geen dank, we zijn op de wereld om elkaar te helpen, nietwaar?"
Dit is nu meer dan twee jaar geleden en ik ben nog steeds onder de indruk van deze vrouw.
Verder moet je als postbode ook af en toe aangetekende post rondbrengen. Dat gaat soms gepaard met grappige momenten of problemen. Zo werd de deur twee keer geopend door een vrouw die net onder de douche vandaan kwam met enkel een handdoek om. Dan ben je als postbode natuurlijk gelijk goed wakker op de vroege zaterdagmorgen. Ook heb ik een keer meegemaakt dat de deur werd geopend door een typische Russische moeke, die geen woord Nederlands sprak. Zie haar dan maar eens zo ver te krijgen dat ze een handtekening zet op de juiste plek. Het werkwoord "to sign" bleek ze niet te kennen en ook het woord "autograph" deed geen belletje rinkelen. Uiteindelijk heb ik maar gewoon een groot kruis gezet op de plaats waar mevrouw moest tekenen en haar een pen in haar hand geduwd. Toen was de boodschap eindelijk overgekomen: mevrouw zette haar handtekening en ik kon verder met mijn wijk.
Sweet memories. Voortaan zal ik een nieuwe manier moeten vinden om mijn zaterdagochtend in te vullen.
Natuurlijk is de haat-haat-verhouding tussen postbodes en honden bekend. Daar heb ik dan ook vaak mee te maken gehad. Gelukkig hebben honden de gewoonte flink hard te blaffen, wat door mij werd opgevat als een waarschuwing, zodat ik wist dat ik bij deze brievenbus mijn vingers niet te ver naar binnen moest duwen. Katten daarentegen hebben minder de reputatie ruzie te zoeken met de postbode. Dat je toch uit moet kijken met deze dieren bleek toen ik ruzie had met een envelop die niet door de brievenbus wilde op het Strekelveld. Ik duwde de envelop uiteindelijk maar met mijn hele hand naar binnen, toen ik opeens een geluid van een opspringende kat hoorde en een klauw in mijn vinger voelde. Au.
Het leven van een postbode gaat niet altijd over rozen. Je moet door weer en wind de post bezorgen, iets wat soms best zwaar is. Zo heb ik ooit in een storm een brief moeten achtervolgen die van mijn bundel was afgewaaid. Ik kreeg een glimlach van een voorbijganger terwijl ik achter een brief aan rende, niet echt een moment om trots op te zijn. Verder ben ik op winterse dagen ook wel eens onderuit gegaan en heb ik mezelf, zeker in mijn begintijd bij TNT, vaak gesneden aan dichtklappende brievenbussen.
Gelukkig heb ik ook leuke momenten meegemaakt. Voor kinderen is de postbode altijd een mythisch figuur, die ze vol bewondering volgen. Sommigen waagden het zelfs om mij aan te spreken. Meestal voor elastieken, maar soms willen ze ook iets anders. Zo kwam er ooit een verlegen jongetje van een jaar of 10 op mij afgeschuifeld. "Meneer," zei hij terwijl hij mij aankeek met twee vragende oogjes, "wil je vandaag ook de Tina bij mij thuis bezorgen?"
Ik legde hem uit dat ik dat niet kon doen, omdat je daarvoor eerst een abonnement moest hebben.
"Okee," zei hij toen, "wil je dan niet tegen mijn vriendjes zeggen dat ik dit gevraagd heb?"
Een heel vertederend moment.
Een ander mooi moment maakte ik mee één van de eerste keren dat ik doordeweeks werkte. Tot dat moment had ik alleen maar kleine wijken en slecht weer gehad, dus ik was er totaal niet op voorbereid toen ik opeens op een warme dag een grote, mij nog onbekende wijk moest lopen. Halverwege mijn wijk kreeg ik ontzettende dorst en op driekwart hield ik het echt niet meer. Toen heb ik aan een oud vrouwtje gevraagd of ik alstublieft even wat water bij haar mocht drinken. Ik verwachtte er niet te veel van, maar tot mijn verbazing zei ze gelijk: "Natuurlijk jongen, kom binnen."
Nadat ik een glaasje water had gedronken stond ze erop dat ik ook nog een flesje mee zou nemen voor onderweg. Ik heb haar vriendelijk bedankt, en toen sprak ze de wijze woorden "Geen dank, we zijn op de wereld om elkaar te helpen, nietwaar?"
Dit is nu meer dan twee jaar geleden en ik ben nog steeds onder de indruk van deze vrouw.
Verder moet je als postbode ook af en toe aangetekende post rondbrengen. Dat gaat soms gepaard met grappige momenten of problemen. Zo werd de deur twee keer geopend door een vrouw die net onder de douche vandaan kwam met enkel een handdoek om. Dan ben je als postbode natuurlijk gelijk goed wakker op de vroege zaterdagmorgen. Ook heb ik een keer meegemaakt dat de deur werd geopend door een typische Russische moeke, die geen woord Nederlands sprak. Zie haar dan maar eens zo ver te krijgen dat ze een handtekening zet op de juiste plek. Het werkwoord "to sign" bleek ze niet te kennen en ook het woord "autograph" deed geen belletje rinkelen. Uiteindelijk heb ik maar gewoon een groot kruis gezet op de plaats waar mevrouw moest tekenen en haar een pen in haar hand geduwd. Toen was de boodschap eindelijk overgekomen: mevrouw zette haar handtekening en ik kon verder met mijn wijk.
Sweet memories. Voortaan zal ik een nieuwe manier moeten vinden om mijn zaterdagochtend in te vullen.
vrijdag 3 juli 2009
Het ultieme zomergevoel
De afgelopen weken schijnt de zon dan eindelijk eens een keer níét achter de wolken, met als gevolg dat heel het land lam ligt vanwege de hitte. Nu vroeg ik me af: wat is nou de perfecte muziek om lekker lam bij te liggen? Welke nummers bezorgen de luisteraar nou het ultieme zomergevoel? Ik heb speciaal voor jou als lezer van dit blog een lijst samengesteld met de 25 platen die mij persoonlijk het ultieme zomergevoel geven. Naast de bekende foute feestmuziek (met nog foutere dansjes) staat er gelukkig ook nog genoeg muziek tussen waar je van kunt genieten terwijl je nippend aan een heerlijke cocktail ligt te bakken in de zon. Hmm. Zomer. Ik heb er zin in.
Mijn zeer zomerse top 25:
1. Los del Rio - Macarena
2. Ricky Martin - (Un dos tres) Maria
3. Blof ft. Counting Crows - Holiday in Spain
4. Don Henley - Boys of summer
5. The Mamas & The Papas - California dreaming
6. BassHunter - Boten Anna
7. Blof - Aan de kust
8. America - A horse with no name
9. Vengaboys - We're going to Ibiza
10. 10CC - Dreadlock holiday
11. Akcent - Kylie
12. Wes - Alane
13. Dante Thomas - Miss California
14. Fountains of Wayne - It must be summer
15. Jason Mraz - I'm yours
16. The Kooks - She moves in her own way
17. The Underdog Project vs. Sunclub - Summerjam 2003
18. Las Ketchup - The ketchup song
19. DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince - Summertime
20. Justin Nozuka - After tonight
21. Bryan Adams - Summer of 69
22. Jody Bernal - Que si, que no
23. Mink DeVille - Spanish stroll
24. Kid Rock - All summer long
25. Sergio Mendes ft. Black Eyed Peas - Mas que nada
Disclaimer
Om te voorkomen dat ik klachten krijg over slechte smaak: dit is dus geen lijst met wat ik de beste muziek vind, maar een lijst van de muziek die ik het beste vind passen bij het zomergevoel. Dat dat even duidelijk is. :)
Mijn zeer zomerse top 25:
1. Los del Rio - Macarena
2. Ricky Martin - (Un dos tres) Maria
3. Blof ft. Counting Crows - Holiday in Spain
4. Don Henley - Boys of summer
5. The Mamas & The Papas - California dreaming
6. BassHunter - Boten Anna
7. Blof - Aan de kust
8. America - A horse with no name
9. Vengaboys - We're going to Ibiza
10. 10CC - Dreadlock holiday
11. Akcent - Kylie
12. Wes - Alane
13. Dante Thomas - Miss California
14. Fountains of Wayne - It must be summer
15. Jason Mraz - I'm yours
16. The Kooks - She moves in her own way
17. The Underdog Project vs. Sunclub - Summerjam 2003
18. Las Ketchup - The ketchup song
19. DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince - Summertime
20. Justin Nozuka - After tonight
21. Bryan Adams - Summer of 69
22. Jody Bernal - Que si, que no
23. Mink DeVille - Spanish stroll
24. Kid Rock - All summer long
25. Sergio Mendes ft. Black Eyed Peas - Mas que nada
Disclaimer
Om te voorkomen dat ik klachten krijg over slechte smaak: dit is dus geen lijst met wat ik de beste muziek vind, maar een lijst van de muziek die ik het beste vind passen bij het zomergevoel. Dat dat even duidelijk is. :)
zaterdag 20 juni 2009
Recommendations, part 2
En daar is alweer deel 2 van mijn recommendations. Deze keer geef ik geen overzicht van een aantal goede bands, maar ligt de nadruk op de liedjes zelf. Hieronder vind je een (uitgebreide) lijst met tips voor op een regenachtige zondagmiddag.
Acda & De Munnik - Bij haar zijn
Die Toten Hosen - Steh auf wenn du am Boden bist
Echt - Du trägst keine Liebe in Dir
Echt - Weinst du
Gob - Oh! Ellin
Hollywood Undead - Undead
Kaiser Chiefs - I predict a riot
Linda Király - Can't let go
Madina Lake - Here I stand
Magdi Ruzsa - Unsubstantial blues
Manic Street Preachers - AutumnSong
Milow - Born in the eighties
Reamonn - Tonight
Rooster - Deep and meaningless
The Morning Of - Shine
Weezer - Pork and beans
Have fun!
Acda & De Munnik - Bij haar zijn
Die Toten Hosen - Steh auf wenn du am Boden bist
Echt - Du trägst keine Liebe in Dir
Echt - Weinst du
Gob - Oh! Ellin
Hollywood Undead - Undead
Kaiser Chiefs - I predict a riot
Linda Király - Can't let go
Madina Lake - Here I stand
Magdi Ruzsa - Unsubstantial blues
Manic Street Preachers - AutumnSong
Milow - Born in the eighties
Reamonn - Tonight
Rooster - Deep and meaningless
The Morning Of - Shine
Weezer - Pork and beans
Have fun!
zondag 14 juni 2009
Recommendations, part 1
Zoals aangekondigd, zal ik jullie via dit weblog ook laten meedelen in mijn muzieksmaak. Aangezien dit mijn eerste post is over dat onderwerp, zal ik beginnen met een overzicht te geven van mijn favoriete bands op dit moment.
Allereerst natuurlijk Scouting For Girls. Al ruim een jaar verblijden Roy, Greg en Peter mij met hun lekker simpele Britse sound. Hun hele debuutalbum (helaas ook het enige album dat dit drietal tot nu toe heeft afgeleverd) staat vol met goede songs en daarom is het moeilijk met een paar nummers als aanbeveling te komen. Elvis ain't dead was hun eerste single en ligt lekker in het gehoor, maar ook I wish I was James Bond is zeer de moeite waard. Verder moet je zelf maar even verder zoeken als dit jouw smaak is. ;)
Dan de band waar ik de afgelopen maanden verreweg het meest naar geluisterd heb: The Click Five. Momenteel is Happy birthday mijn favoriet, gewoon een lekker in het gehoor liggend nummer. Voor de romantici is All I need is you erg geschikt en degenen die momenteel even minder vertrouwen hebben in de liefde kunnen waarschijnlijk echt genieten van het sobere Empty. De live-versie van dat nummer is echt heel goed! Verder zijn Catch your wave en Just the girl ook prima songs.
Bowling For Soup is rockband uit Texas waar ik ook veel naar luister. Hun muziekstijl neigt meer in de richting van punkrock. Hun beste nummers zijn Almost, Girl all the bad guys want en 1985. Check them out!
De meesten van jullie zullen de Plain White T's nog wel kennen van het lieve Hey there Delilah. De band heeft echter meer in zijn mars dan alleen dit soort romantische liedjes. So damn clever, Hate (I really don't like you) en You and me bewijzen dit. Ik hoop dat we nog veel van deze talentvolle band gaan horen in de toekomst.
Tot slot The All-American Rejects. Gives you hell is verreweg hun beste track (die je tegenwoordig ook steeds vaker voorbij ziet komen op TMF overigens), maar Dirty little secret en It ends tonight zijn ook zeker het proberen waard.
Dit waren dan mijn favoriete bands, volgende keer zal ik een overzicht geven van mijn favoriete tracks. Voor nu, veel luisterplezier en tot de volgende keer!
Allereerst natuurlijk Scouting For Girls. Al ruim een jaar verblijden Roy, Greg en Peter mij met hun lekker simpele Britse sound. Hun hele debuutalbum (helaas ook het enige album dat dit drietal tot nu toe heeft afgeleverd) staat vol met goede songs en daarom is het moeilijk met een paar nummers als aanbeveling te komen. Elvis ain't dead was hun eerste single en ligt lekker in het gehoor, maar ook I wish I was James Bond is zeer de moeite waard. Verder moet je zelf maar even verder zoeken als dit jouw smaak is. ;)
Dan de band waar ik de afgelopen maanden verreweg het meest naar geluisterd heb: The Click Five. Momenteel is Happy birthday mijn favoriet, gewoon een lekker in het gehoor liggend nummer. Voor de romantici is All I need is you erg geschikt en degenen die momenteel even minder vertrouwen hebben in de liefde kunnen waarschijnlijk echt genieten van het sobere Empty. De live-versie van dat nummer is echt heel goed! Verder zijn Catch your wave en Just the girl ook prima songs.
Bowling For Soup is rockband uit Texas waar ik ook veel naar luister. Hun muziekstijl neigt meer in de richting van punkrock. Hun beste nummers zijn Almost, Girl all the bad guys want en 1985. Check them out!
De meesten van jullie zullen de Plain White T's nog wel kennen van het lieve Hey there Delilah. De band heeft echter meer in zijn mars dan alleen dit soort romantische liedjes. So damn clever, Hate (I really don't like you) en You and me bewijzen dit. Ik hoop dat we nog veel van deze talentvolle band gaan horen in de toekomst.
Tot slot The All-American Rejects. Gives you hell is verreweg hun beste track (die je tegenwoordig ook steeds vaker voorbij ziet komen op TMF overigens), maar Dirty little secret en It ends tonight zijn ook zeker het proberen waard.
Dit waren dan mijn favoriete bands, volgende keer zal ik een overzicht geven van mijn favoriete tracks. Voor nu, veel luisterplezier en tot de volgende keer!
maandag 8 juni 2009
Vrijwilligerswerk is voor iedereen!
Zoals de meesten van jullie wel zullen weten ga ik komende zomer vrijwilligerswerk doen in Cajetina, Servië. Dit weekend had ik een voorbereidingsweekend in Nijmegen voor alle Nederlandse vrijwilligers die via Stichting VIA worden uitgezonden over de hele wereld. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten van dit weekend. Zouden mijn kampgenoten voor dit weekend werkelijk allemaal idealistische wereldverbeteraars zijn? Op station Nijmegen Heyendaal leek dit vooroordeel bevestigd te worden: ik ontmoette een jonge man met warrig haar in een paardenstaart, een grote tas op zijn rug en een slaapzak onder zijn arm, dat was onvermijdelijk een groepsgenoot. Samen liepen we naar de locatie waar het weekend plaats zou vinden.
De eerste gesprekken met andere vrijwilligers verliepen makkelijk: iedereen was nieuwsgierig waar de anderen heen zouden gaan en wat zij daar zouden doen. Het viel me gelijk op hoe divers de groep was: de bestemmingen liepen uiteen van België en Duitsland tot de VS en Palestina, studies van humanistiek en communicatiewetenschappen tot wiskunde, deelnemers waren in de leeftijd van achttien tot over de vijftig en de man-vrouw verhouding was ook ongeveer fifty-fifty, waar de meesten een overschot aan vrouwen hadden verwacht. Tijdens het kamp kregen we natuurlijk informatie over hoe het er aan toe gaat in zo'n werkkamp in het buitenland, maar de nadruk lag op het groepsgevoel. We speelden veel spelletjes, deden theater en simuleerden moeilijke situaties die we tegen zouden kunnen komen deze zomer. 's Avonds maakte iemand het gezellig door op de piano verzoeknummers te spelen terwijl enkele enthousiastelingen de vocalen verzorgden. Het werd dus een zeer geslaagd voorbereidingsweekend!
Vooraf had ik mijn twijfels over het type mensen dat ik tijdens dit weekend zou ontmoeten. Tijdens het kamp werd mij duidelijk dat vrijwilligers echt niet allemaal idealistische wereldverbeteraars zijn. Het zijn mensen zoals jij en ik. Vrijwilligerswerk is voor iedereen. Eén ding weet ik zeker na dit weekend: ik ga een geweldige tijd krijgen daar in dat kleine bergdorpje in Servië!
De eerste gesprekken met andere vrijwilligers verliepen makkelijk: iedereen was nieuwsgierig waar de anderen heen zouden gaan en wat zij daar zouden doen. Het viel me gelijk op hoe divers de groep was: de bestemmingen liepen uiteen van België en Duitsland tot de VS en Palestina, studies van humanistiek en communicatiewetenschappen tot wiskunde, deelnemers waren in de leeftijd van achttien tot over de vijftig en de man-vrouw verhouding was ook ongeveer fifty-fifty, waar de meesten een overschot aan vrouwen hadden verwacht. Tijdens het kamp kregen we natuurlijk informatie over hoe het er aan toe gaat in zo'n werkkamp in het buitenland, maar de nadruk lag op het groepsgevoel. We speelden veel spelletjes, deden theater en simuleerden moeilijke situaties die we tegen zouden kunnen komen deze zomer. 's Avonds maakte iemand het gezellig door op de piano verzoeknummers te spelen terwijl enkele enthousiastelingen de vocalen verzorgden. Het werd dus een zeer geslaagd voorbereidingsweekend!
Vooraf had ik mijn twijfels over het type mensen dat ik tijdens dit weekend zou ontmoeten. Tijdens het kamp werd mij duidelijk dat vrijwilligers echt niet allemaal idealistische wereldverbeteraars zijn. Het zijn mensen zoals jij en ik. Vrijwilligerswerk is voor iedereen. Eén ding weet ik zeker na dit weekend: ik ga een geweldige tijd krijgen daar in dat kleine bergdorpje in Servië!
vrijdag 5 juni 2009
Welkom!
Deze zomer ga ik jullie op de hoogte houden van mijn reizen, andere belevenissen, meningen, gedachten, misschien zelfs gedichten en waarschijnlijk zal ik het ook niet kunnen laten om af en toe wat aanbevelingen te doen op het gebied van muziek. Ik zal proberen zo snel mogelijk te beginnen met schrijven. Reacties op mijn blogs zijn uiteraard altijd welkom. :)
Laurens.
Laurens.
Abonneren op:
Posts (Atom)